Privacy: dat moet je zelf doen

In de verkiezingsstrijd wil je natuurlijk precies weten wat de plannen voor Amsterdam van andere partijen zijn. Waar kan je elkaar vinden, waar niet en waar kan je elkaar fijn mee om de oren slaan. Dus worden de partijprogramma’s doorgeplozen. Zo was ik razend benieuwd wat de Partij voor de Dieren allemaal voor Amsterdam in petto heeft. Helaas heeft de Amsterdamse PvvD geen eigen programma, slechts een aantal speerpunten: Stoppen met de Noord-Zuidlijn, betere luchtkwaliteit, stimuleren van duurzame energie en voldoende losloopgebieden voor honden realiseren en onderhouden. Op het eerste en laatste punt na allemaal te vinden in het programma van GroenLinks, maar dan ook concreet uitgewerkt.
Wat verder googlen bracht mij bij een interview met de Amsterdamse lijsttrekker Johnas van Lammeren. Over veiligheid had hij een interessante uitspraak. “Als iemand over de scheef gaat, moet je die aanpakken. De straffen hoeven niet omhoog, je moet alleen de pakkans vergroten. Door bijvoorbeeld cameratoezicht. Ik vind dat prima, zolang ik weet dat ik gefilmd word en weet wat er met de beelden gebeurt. Als burger heb je het recht om te weten waar camera’s hangen. Dan heb je zelf de keuze of je die gebieden ontwijkt of niet.”

Dus privacy moet je zelf regelen, als je niet gefilmd wil worden dan ga je gewoon even bij het gemeenteloket langs, vraag je waar alle camera’s hangen, je tekent ze in op de kaart van Amsterdam, en je kan elke keer fijn je cameravrije route door de stad plannen. Misschien kan Johnas zijn bevindingen met ons delen, zodat we allemaal ons cameravrij door de stad kunnen begeven.
In New York hebben een aantal privacyridders al zo’n initiatief ontwikkeld. Op deze website staan alle camera’s aangegeven en je kan zo je route plannen. Okee, je moet vaak een flink stuk omlopen, maar dan heb je ook wat: Je privacy, Partij voor de Dieren style.

Geen extra regels, maar rechten voor sekswerkers

Ik ben ervan overtuigd dat Lodewijk Asscher het goed meent, dat de ellendige situatie van vrouwen, die verhandeld zijn op de Amsterdamse Wallen, hem zeer aan het hart gaat. Het is alleen zo jammer dat hij de oplossingen steeds zoekt in meer beperkende regels voor prostituees: sluitingstijden, leeftijd verhogen en verplichte inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Deze laatste verplichting geldt al sinds 2000 voor zelfstandige sekswerkers en kan gevaarlijk zijn. Immers, het register van de KvK is openbaar en een slimme klant kan op die manier de naam en het adres van een prostituee achterhalen. Het is niet denkbeeldig dat raamexploitanten de omzetderving door beperktere openingstijden zullen afwentelen op prostituees door de huren te verhogen. Dat is ook gebeurd na sluiting van een aantal ramen in het Wallengebied. In ieder geval lijkt het me, dat je dit soort plannen eerst moet bespreken met sekswerkers. Wat zien zij als voor- en nadelen? En daar zit ook mijn grote probleem bij de door Asscher voorgestelde maatregelen. Het is de vraag of de vrouwen op de Wallen er werkelijk beter van worden of dat het hun positie alleen maar verzwakt.

Mensenhandel, misbruik, uitbuiting en geweld in de prostitutie moeten worden voorkomen en bestreden, dat staat buiten kijf. Maar dat doen we niet door de vrijheid en de rechten van prostituees in te perken, maar door de instrumenten die we hebben, beter in te zetten. Politie en justitie hebben daarin een taak, maar de gemeente ook. Er moet veel meer en beter worden gecontroleerd op de naleving van de vergunningseisen voor bordeelexploitanten. Niet alleen op de Wallen, maar ook in de talloze legale seksclubs, massagesalons, privé-huizen en escortbureaus die Amsterdam telt. Sinds kort zijn er drie speciale handhavingsambtenaren voor de seksindustrie aangesteld. Een goed begin, maar veel te weinig. Het is nu voor bordeeleigenaren nog veel te makkelijk de regels te ontduiken en arbeidsvoorwaarden aan hun laars te lappen. Raamexploitanten mogen zich niet langer verschuilen achter de stelling dat zij slechts verhuurders zijn en geen enkele verantwoordelijkheid dragen voor de arbeidsomstandigheden van de in hun bedrijf werkzame prostituees. Slechte werkomstandigheden zoals hoge raamhuren, verplichte shifts, het mee moeten drinken met klanten en de lange werktijden in clubs, creëren een omgeving waar misstanden goed in kunnen gedijen. Daar moeten bordeelexploitanten verantwoordelijk voor worden gesteld, ook als het misbruik niet door henzelf wordt gepleegd. Als de gemeente meer regels wil, leg die dan op aan de exploitanten. Bijvoorbeeld door in de gemeentelijke vergunningverlening de vrijheid, veiligheid, gezondheid en de arbeidsomstandigheden van prostituees expliciet op te nemen. En handhaaf daar ook op.

Voor prostituees moeten er niet meer regels en plichten komen, maar meer rechten. Zorg dat de outreach-teams van het Prostitutie en Gezondheidscentrum P&G 292 snel een bezoek kunnen brengen aan nieuwe vrouwen in een prostitutiebedrijf. Niet om de verstandelijke vermogens te testen, maar om hen te wijzen op hun rechten, om een vertrouwensband op te bouwen, om hen weerbaarheids- en taalcursussen aan te bieden. De hulpverleners kunnen op die manier ook snel signalen van mensenhandel oppikken en daar naar handelen. Stel een ombudsvrouw voor prostituees aan, waar vrouwen in vertrouwen misstanden kunnen melden. Zorg dat de stem van sekswerkers wordt gehoord.Zij hebben de beste kijk op wat er zich werkelijk afspeelt achter de gordijnen van de ramen en de gesloten rolluiken van de seksclubs. En geef slachtoffers van mensenhandel onvoorwaardelijke opvang en ondersteuning, ongeacht of zij aangifte willen/durven te doen tegen de daders, zoals nu het geval is.

Misstanden in de prostitutie zijn hardnekkig en kunnen alleen worden bestreden als de gemeente haar verplichtingen nakomt, als bordeelexploitanten hun verantwoordelijkheid nemen en als prostituees sterker in hun rechten komen te staan.