Meatfree Monday in Amsterdam

Amsterdam sluit zich aan bij de Meatfree Monday campagne. In de laatste vergadering van 2009 (twee weken geleden alweer) nam de gemeenteraad hiervoor een motie van GroenLinks aan. Minder vlees eten is beter voor het mens, dier en het milieu. De vleesindustrie is een van de belangrijke veroorzakers van klimaatverandering. Volgens een eind november verschenen rapport, Livestock’s Long Shadow, van de Wereldvoedselorganisatie (FAO) van de VN is 18 procent van de uitstoot van broeikasgassen afkomstig van de veehouderij.




Ik was geïnspireerd geraakt door het bovenstaande fimpje van Bas Eickhout waarin Paul McCartney te zien is die in het kader van de klimaattop tijdens de hearing on Global Warming and Food Policy: Less meat = Less heat het in Europees Parlement de Meatfree Monday campagne presenteerde en de europarlementariërs opriep in de discussie over klimaatverandering meer aandacht te besteden aan de vleesindustrie. Eerder had Sir Paul, samen met Dr. Rajendra Pachauri, voorzitter van de VN Intergouvernementele werkgroep inzake klimaatverandering al en brief geschreven naar de burgemeesters van alle Europese steden om de vleesvrije dag te propageren. De gemeente Gent was de eerste die het overnam en kent sinds enkele maanden Donderdag Veggiedag. En nu is dus Amsterdam de eerste Nederlandse gemeente waar de vleesvrije dag campagne van start gaat.
De campagne biedt veel mogelijkheden om mensen bewust te maken van de gevolgen van vleesconsumptie op het klimaat en het milieu en kan mensen stimuleren om vaker vlees te laten staan. Zonder iemand iets te verplichten of te verbieden (ja, de VVD had natuurlijk al weer grote woorden over het betuttelende GroenLinks dat mensen hun biefstuk of broodje bal ontzegt) kunnen we in het kader van de campagne zorgen voor meer vegetarisch aanbod in gemeentelijke kantines en op scholen en universiteiten, en in samenwerking met Amsterdamse horeca vaker een dagje vleesloos op het menu zetten. Voor een publiekscampagne kan Amsterdam aansluiten bij de landelijke bewustwordingscampagne over vleesconsumptie die, op initiatief van GroenLinks in de tweede kamer, wordt gestart.

Nu is mijn motie niet geheel zonder eigen belang. Ik kan mij er nu op al verheugen om in het nieuwe jaar voor mijn lunch meer keus te hebben dan een broodje kaas of een bakje rauwkost. Ben benieuwd of bij de vele nieuwjaarsrecepties de komende weken er op de hapjesschalen al wat meer variatie te vinden is dan onvermijdelijke bitterballen en vlammetjes. En ja, er is nog meer eigen belang. Natuurlijk hoop ik vurig dat Paul himself naar Amsterdam komt om de Amsterdamse Meatfree Monday campagne te lanceren!

Mach schau: Macca in Arnhem

In de discussie over de AOW leeftijd neem ik de stelling in dat we niet in leeftijd, maar in arbeidsjaren en zwaarte moeten rekenen. Iemand die op haar zeventiende de verpleging is ingegaan, mag best voor haar 60ste stoppen, een stratenmaker idem. En een academicus die pas met 25 of ouder de arbeidsmarkt heeft betreden, kan dus best wel wat langer doorwerken.

Maar hoe zit dat dan met iemand die al op zijn zeventiende in de achterbuurten van Hamburg nachtenang meer dan 12 uur aan een stuk 'mach schau' moest doen? Moet zo iemand dan niet op z'n 67ste zo'n beetje uitgespeeld zijn? Voor mij niet, sterker nog, ik ben bij dat hij, ver over de pensioengerechtigde leeftijd nog steeds als een jonge held op het podium staat en dat ik er weer bij kan zijn morgen in Arnhem.

Geen truttig drugsbeleid in Amsterdam

Ik mag onze burgemeester wel, laat ik het sterker zeggen, stiekem ben ik best wel dol op onze burgemeester. We zeggen al vaker dat Cohen eigenlijk een GroenLinkser is. Dat komt niet altijd naar voren, zo moet ik vaak met hem het debat aan over zaken als cameratoezicht en preventief fouilleren in de commissie AZ. Maar vorige week toonde hij zich toch weer van zijn meest vrijzinnige kant. In een brief als reactie op de kabinetsvoorstellen voor het drugsbeleid was hij duidelijk: Amsterdam wil een pilot voor een legale achterdeur voor coffeeshops, Amsterdam wil geen afstandscriterium voor coffeeshops in de nabijheid van scholen maar wil sterker inzetten op voorlichting aan jongeren over druggebruik, Amsterdam werkt de motie van GroenLinks over de spreiding van coffeeshops over de stad verder uit, Amsterdam zet vraagtekens bij het repressieve zero tolerance beleid ten aanzien van partydrugs tijdens dancefeesten omdat dat negatieve gevolgen kan hebben voor de gezondheid van feestgangers, Amsterdam wil meer testfaciliteiten.
Het is alsof hij het verkiezingsprogramma van GroenLinks als inspiratie heeft gebruikt voor deze brief. Als klap op de vuurpijl lanceert hij nog een oud ideaal: Nederland als gidslid in Europa en de wereld voor een pragmatisch drugsbeleid. De tijd is er rijp voor. In Amsterdam begint de onttrutting van het drugsbeleid.

Legaal op straat

Vorige week logeerde Sara bij mij, ze was mijn gast bij de Amsterdamse Nacht van de Vervanging. Tijdens 'De Nacht' zijn politici en BN-ers gastheer of gastvrouw voor een vluchteling. Sara is een van de velen vluchtelingen in Nederland die hier rechtmatig verblijven omdat ze een aanvraag voor een verblijfsvergunning hebben lopen op medische gronden, vanwege schrijnende omstandigheden of omdat zij buiten hun schuld Nederland niet kunnen verlaten. Maar zij staan op straat omdat het Rijk sinds 1998 geen opvang geeft aan deze groep. Zij hebben geen recht op een huis, op werk, op geld voor eten of op een ziektekosten verzekering. Gemeenten bieden nog wel noodopvang, maar dat dreigt ook te verdwijnen. Na het Generaal Pardon heeft het Rijk namelijk echter met de gemeenten (VNG) afgesproken dat de noodopvang per 1 januari 2010 moet stoppen.
Sara heeft geen onderdak, ze logeert bij vrienden, bij mensen die ze kent via de kerk, de ene keer een paar nachten, als ze geluk heeft een paar weken. Sara heeft door haar vlucht en jarenlange tocht op zoek naar een veilige plek ernstige trauma’s opgelopen. Met behulp van het ASKV kan ze daar nu medicijnen en behandeling voor krijgen. Maar hoe gaat het als straks alle noodhulp wordt stopgezet? Sara heeft een aanvraag lopen voor verblijf op medische gronden maar durft niet meer te hopen op een legale status, het enige dat ze wil is dat de pijn in haar hart weggaat, dat ze rust vindt.
De afspraak tussen de gemeenten van Staatssecretaris Albayrak behelst dat het Rijk zal komen met een oplossing voor de opvang van mensen die wachten op hun verblijfsvergunning waardoor de gemeentelijke noodopvangen na eind 2009 niet meer nodig zijn. Op dit moment wordt door het ministerie van justitie uitgezocht hoe die Rijksopvang geregeld zou moeten worden. Ik hou mijn hart vast, ik vrees dat het een beperkte regeling wordt, alleen voor mensen die een verblijfsvergunning op medische gronden hebben aangevraagd. Veel gemeenten en noodopvangen hebben al aangegeven dat ze niet zullen sluiten als er geen goede regeling komt. Ik ben er van overtuigd dat Amsterdam dat ook zal doen. Maar het Rijk moet haar verantwoordelijkheid nemen en er voor zorgen dat mensen die hier legaal verblijven niet op straat komen te staan. Ik hoop dan ook dat gemeenten als de Rijksregeling te beperkt blijkt te zijn hier massaal tegen in opstand zullen komen. Ik zal mijn stadsbestuur daar in ieder geval toe oproepen. Sara heeft daar recht op.

Zin in Seksuele Vrijheid! 12 juni

Twee jaar geleden, zaterdagochtend, De Volkskrant op de mat met de kop “Vrouw is geen lustobject”. Aldus minister Plasterk. Wel nondeju, dat maakt ik zelf wel uit, was mijn reactie. Eenzelfde verontwaardiging beluisterde ik bij mijn toenmalige fractievoorzitter, thans Europees meest sexy fractievoorzitter, Judith Sargentini. Femke Halsema liet een dergelijk geluid horen in de media en kreeg half feministisch Nederland over zich heen.
Maar wij staan niet alleen. De feministe Betty Rollin zei: “Scratch most feminists and underneath there is a woman who longs to be a sex object. The difference is that is not all she wants to be.” Wij maken het zelf wel uit of, wanneer en voor wie wij een lustobject willen zijn.

De maatschappelijke discussie over seksualisering is hevig gepolariseerd. Ultraliberalen die de seksuele revolutie ten grabbel gooien aan de commercie en problemen rondom seksualisering volledig bagatelliseren. Conservatieven die de problemen overdrijven en de verworvenheden van de seksuele revolutie ter discussie stellen.

Tijd voor een GroenLinks geluid. Waar staat GroenLinks? Moet een politieke partij zich mengen in deze maatschappelijke discussie en heeft de overheid een rol bij zoiets persoonlijks als seksualiteit?

Femnet, Roze Links en DWARS vinden dat we in ieder geval niet moeten zwijgen over seks. Jongeren hebben recht op goede seksuele vorming, dwang en geweld moeten effectief worden bestreden en de seks in de media is wel heel erg saai. Er is niet te veel seksualisering in de maatschappij, maar te veel te eenzijdig. Wij willen geen kuisheid maar seksuele diversiteit!
Wij hebben daarom een visiestuk opgesteld met GroenLinks ideeën over seksualiteit en aanbevelingen geformuleerd.

Op vrijdagavond 12 juni kan je meepraten over het visiestuk, de aanbevelingen en seks in het algemeen tijdens de bijeenkomst Zin in seksuele vrijheid waar experts op het gebied van seksualisering, seksuele vorming en Tweede Kamerleden met elkaar en de zaal in debat gaan over GroenLinks en seks.

Let’s talk about sex!

Kom vrijdagavond naar het GroenLinks debat Zin in seksuele vrijheid
Op:
vrijdag 12 juni om 19:00 uur
Partijbureau, Oudegracht 312 in Utrecht

Met:
MATHIEU HEEMELAAR – lid Tweede Kamer
BRECHTJE PAARDEKOOPER – auteur Slow Seks
MARIANNE CENSE – onderzoeker op het gebied van seksualiteit
LUC BRANTS – deskundige op het gebied van seksueel grensoverschrijdend gedrag onder jongeren
TOFIK DIBI – lid Tweede Kamer

Bloot in de openbare ruimte

Een week of twee geleden werd in Amsterdam de eigenaar van een hengelsportzaak door een overijverige politieagent meegenomen naar het bureau omdat hij weigerde de poster van een blote dame die net een grote karper had gebaard uit zijn etalage te verwijderen. De agent van dienst constateerde eerbaarheidschennis. De arme man zat een halve dag in de cel tot de officier van justitie had de zaak nog eens van heel dichtbij bekeken en geconcludeerd dat van een strafbaar feit geen sprake was. De volgende dag werden door politie en justitie excuses aangeboden en daarmee was de zaak afgedaan. Totdat D’66 meende er een kwestie van te moeten maken in de gemeenteraad. Er zou sprake zijn van een beperking van de vrijheid van meningsuiting van kunstenaars. Nou heb ik weinig problemen met een naakte dame in een viswinkel, maar om een plaatje dat nog het meest doet denken aan een veredelde centrefold uit de Panorama nu tot kunst te verheffen….?
De kwestie deed me denken aan de ophef van alweer meer dan een jaar geleden over de posters van de dame in gouden bikini in Utrecht. De ChristenUnie maakte zich boos omdat met deze poster de vrouw als lustobject werd neergezet. Niet alleen vond ik de ophef overtrokken, maar vooral onterecht. De dame in kwestie ligt in een gouden (niet eens zo Itsy Bitsy Teenie Weenie) bikini op een duikplank bij een zwembad. De connotatie daarbij is toch vooral; zomer, mooi weer, zwemmen en niet seks. Of gaat de ChristenUnie er vanuit dat elke dame in bikini ‘zu haben’ is? Dat is pas seksisme. Bovendien, de firma Hunkemöller verkoopt lingerie, die breng je toch het best aan de vrouw door het te laten zien, lijkt mij zo. Of had de dame in een degelijke badjas moeten worden geportretteerd met als onderschrift “onder deze badjas draagt zij een hele mooie gouden bikini ’. Ook dat kan tot seksisme leiden, als mannen gaan denken, wat zouden vrouwen onder hun badjas/dikke trui en spijkerbroek aan hebben? De bikiniposter was volgens mij een voorbeeld van functioneel schaars gekleed in de openbare ruimte en zolang dat een beetje smaakvol wordt afgebeeld, heb ik daar weinig moeite mee.
Anders is het bij de bekende plaatjes van bijna blote dames op auto’s, waarbij de link tussen wat wordt afgebeeld en wat men wil verkopen ver te zoeken is. Een mooi voorbeeld daarvan zag ik laatst in Wenen. Op etalageruit van een interieurwinkel prijkte een meer dan levensgrote foto van een naakte liggende man met een kopje koffie op zijn billen. Zeker geen onaardig gezicht maar de functionaliteit ervan ontging mij geheel. Wat wil de winkelier het publiek duidelijk maken? Wij verkopen tafels en stoelen, maar salontafels hebben we niet, daar moet u uw man maar voor gebruiken? Ik kan me toch niet voorstellen dat bij aankoop van een bank er gratis een fraai gevormd heerschap bij geleverd wordt. "Wilt u er ook een salontafel bij mevrouw”? “Nee dank u, ik heb al een man.”
Afijn, met functioneel bloot in de openbare ruimte heb ik weinig moeite, met onfunctioneel bloot eigenlijk ook niet, het roept alleen zoveel vragen bij mij op.

Trots op Marijke

In de Tweede Kamer rolden de leden vandaag bijna over elkaar om hun verontwaardiging uit te spreken over wethouder Marijke Vos van Amsterdam. Wat had Marijke namelijk gedaan? Zij had in het Parool gezegd dat zij tijdelijke hulp zal blijven bieden aan uitgeprocedeerde asielzoekers in een noodsituatie. Een moeder met een chronisch ziek kind, die zijn afgewezen maar wachten op een uitspraak voor verblijf voor medische behandeling en in de tussentijd (die heel lang kan duren) geen enkele aanspraak kunnen maken op welke zorg dan ook. Hiermee negeert zij niet de afspraken die met het Rijk zijn gemaakt dat gemeenten geen noodopvang meer mogen bieden vanwege het Generaal Pardon, zij neemt gewoon de zorgplicht die Amsterdam heeft serieus. Maar de kamerleden van rechts naar links voorzagen alweer toestromen van illegalen naar Amsterdam. De VVD vreest een aanzuigende werking. Ja, je ontvlucht je land voor je lol en gaat jarenlang in een vreemd land zwerven op straat in de hoop dat als je doodziek wordt, je tijdelijke noodhulp krijgt van de gemeente. CDA’er Wim van der Kamp gaat er vanuit dat mensen die echt problemen hebben wel kunnen aankloppen bij de voorzieningen die er voor iedereen in Amsterdam zijn, zoals het Leger des Heils. Nee Wim, ook instellingen als het Leger de Heils mogen ongedocumenteerden niet meer bieden dan een kop koffie, een boterham en misschien af en toe een douchebeurt. Zelfs de eens zo sympathieke PvdA’er Hans Spekman vindt dat Vos veel te ver gaat. Ze moet er maar vertrouwen in hebben dat het Rijk zich aan de afspraak gaat houden dat uitgeprocedeerden die niet terug kunnen naar het land van herkomst niet op straat belanden. En in de tussentijd Hans, zolang het Rijk die afspraken niet nakomt, moeten die mensen dan maar creperen op straat?
Wat Amsterdam doet voor uitgeprocedeerde asielzoekers is werkelijke het minimale wat je van een gemeente zou moeten kunnen verwachten. Het bieden van hulp aan mensen in nood. Maar zelfs dat gaat de Tweede Kamer leden te ver. Gelukkig houdt Marijke haar rug recht. “Indien nodig bieden wij hulp. Als mensen op het grondgebied van je gemeente in nood zijn, moet je hun hulp kunnen verlenen. Geen enkele afspraak mag je daarin beperken.''

Thérèse stapt uit het vak

Na 31 jaar zegt Thérèse van der Helm de Amsterdamse prostitutie vaarwel. Op 2 april kwam het hele Nederlandse prostitutieveld - hulpverleners, beleidsmakers, sekswerkers, politie, het Leger des Heils, onderzoekers, bordeelexploitanten en wethouder Marijke Vos - in een bomvol Betty Asfalt Complex afscheid nemen van de Amsterdamse Vertrouwensvrouw prostituees.

In haar werk langs de ramen en in de clubs verenigde Thérèse twee functies, die van gezondheidsvoorlichter en vertrouwenspersoon, op een unieke manier. Zij kwam binnen met de gezondheidsboodschap, maar verkondigde ondertussen ook het E- woord: Empowerment door middel van safe seks. Door vrouwen te informeren over veilige seks, moedigde zij hen aan goed voor zichzelf te zorgen én voor zichzelf op te komen. Door het dagelijkse contact met sekswerkers werd steeds beter duidelijk aan welke informatie vrouwen behoefte hadden, met welke vragen zij zaten en wat hun individuele problemen waren. In een zaaltje op de Zeedijk organiseerde zij taallessen voor buitenlandse prostituees, met Mariska Majoor gaf ze cursussen weerbaarheid. Veel van de projecten die op die manier kleinschalig zijn opgezet, zijn nu vast onderdeel van de werkzaamheden van het Prostitutie en Gezondheidscentrum P&G 292, de kroon op Thérèses werk.

In 20 jaar heeft Thérèse alle veranderingen in de Amsterdamse prostitutie en het beleid meegemaakt. Zij zag de Nederlandse vrouwen weggaan en de Latijns Amerikaansen komen, die op hun beurt weer plaatsmaakten voor Oost Europese en Afrikaanse vrouwen. Zij zag de gedoogzone voor tippelaarsters aan de De Ruyterkade onder druk van de buurt in de jaren 80 verdwijnen, om in 1997 terug te keren als officiële tippelzone aan de afgelegen Theemsweg die vervolgens in 2003 onder politieke druk weer zou sluiten. Ze heeft de hooggespannen verwachtingen van de legalisering van de branche in 2000 geleidelijk zien omslaan in teleurstelling over de resultaten.

In haar afscheidsspeech refereert zij aan de dubbele houding van de overheid ten opzichte van prostitutie. Enerzijds wil de overheid dat het in de prostitutiebedrijven goed is geregeld en honoreert zij voorstellen voor gezondheidszorgprojecten en maatschappelijk hulpverlening. Anderzijds wordt prostitutie als een noodzakelijk kwaad gezien waaraan strenge beperkingen moeten worden gesteld. De sluiting van de ramen in het Wallengebied is daar een voorbeeld van. Haar grootste ergernis is dat bij alle beleidswijzigingen zo weinig rekening wordt gehouden met de dagelijkse realiteit van sekswerkers. Thérèse was niet iemand die op de barricaden klom, als GGD ambtenaar gaat dat niet zo gemakkelijk. Maar met de invloed die ze had, wees ze beleidsmakers en politici fijntjes op de gevolgen van hun voornemens en ging vervolgens aan de slag met nieuwe projecten om prostituees, waar ze ook werkten, toch te kunnen bereiken met de gezondheidsboodschap en het E-woord.

De dubbele houding ten aanzien van prostitutie zal helaas niet snel verdwijnen. Daarom zijn mensen als Thérèse zo belangrijk die, ongeacht het politieke klimaat, opkomen voor de belangen van sekswerkers. Thérèse zullen we gaan missen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het team van P&G 292 haar missie zal voortzetten.

Een blauw hartje halen

In de wondere wereld van de internationale mensenhandelbestrijding heeft de VN weer een leuk gadget bedacht; het blauwe hart.

De UNOCD heeft de 'Blue Heart campaign' gelanceerd om het publiek bewust te maken van de ellende van mensenhandel en nodigt iedereen uit om het blauwe hart op facebook, twitter, youtube of blog te zetten en daarmee duidelijk te maken dat je de strijd tegen mensenhandel steunt en dat je symphatiseert met de slachtoffers. "By wearing the Blue Heart you raise awareness of this crime and join the campaign to fight it. The Blue Heart represents the sadness of those who are trafficked while reminding us of the cold-heartedness of those who buy and sell fellow human beings."

De campagne oogt heel sympathiek, maar wat bereiken we ermee? Of liever nog, wat bereiken verhandelde personen ermee?

De wereld, - staten, intergovernmentele organisaties, non profit organisaties, mensenrechtenorganisaties en heel veel goedbedoeldende burgers-, spreekt al jaren afschuw uit over de vreselijke situatie waarin verhandelde personen zich in bevinden en de mensonterende praktijken van mensenhandelaars. En telkens klinkt de kreet om de strijd tegen mensenhandel harder in te zetten. Dat leidt steeds weer tot nieuwe plannen en internationale verdragen die gericht zijn op opsporing en vervolging. Maar ook tot plannen en verdragen voor restrictief migratiebeleid en strengere grensbewaking. Dat laatste onder het mom, 'als mensen niet migreren, kunnen ze ook geen slachtoffer worden van mensenhandel'. In maar weinig van de internationale verdragen wordt de hulp aan slachtoffers bindend opgelegd aan lidstaten. En als dat al gebeurt, is dat voorwaardelijk. Slachtoffers kunnen bescherming, opvang en ondersteuning krijgen als ze meewerken met de authoriteiten in het strafproces tegen de daders. Daarbij wordt volledig voorbij gegaan aan het feit dat slachtoffers over het algemeen uit gegronde angst helemaal geen aangifte durven te doen tegen de daders. Slachtoffers (en hun familie) hebben vaak grote schulden bij de daders, niet zelden worden zij en hun familie bedreigd. Bovendien verliezen slachtoffers hun beschermde status als het strafproces voorbij is (of wordt geseponeerd) en worden zij veelal, al dan niet onder begeleiding, het land uitgezet. In feite wordt slachtoffers duidelijk gemaakt, je krijgt bescherming omdat je handig bent in het strafproces, niet omdat je mensenrechten op grove wijze zijn geschonden. La Strada International, mijn werkgever, strijdt al jaren samen met veel andere organisaties voor onvoorwaardelijke opvang en ondersteuning aan slachtoffers.

Ik vind de Blue Heart campaign van de UNODC een beetje gratuit. Om mensen op te roepen te symphatiseren met slachtoffers, terwijl zij in het eigen beleid slachtoffers hun rechten ontzeggen en geen uitzicht bieden op een betere toekomst.

Ik vraag mij ook af, wat je duidelijk moet maken als je het blauwe hart draagt. Dat je de strijd tegen mensenhandel steunt, en dus een voorstander bent van restrictief migratiebeleid? Met geen woord wordt gerept over het voorkomen van mensenhandel, over het aanpakken van de structurele oorzaken van mensenhandel. Die oorzaken zijn armoede, ongelijkheid, discriminatie, vrouwonvriendelijke sociale structuren, corruptie, oorlog en algemene uitzichtloosheid in de landen van herkomst en de vraag naar goedkope, uitbuitbare arbeidskrachten in de landen van bestemming.

De strijd tegen mensenhandel is eenduidig en betrekkelijk makkelijk; we pakken en sluiten de slechterikken op. De preventie van mensenhandel is veel ingewikkelder, het vraagt om wereldwijde herverdeling van de welvaart, betere ontwikkelingssamenwerking, de erkenning van arbeidsmigratie, het bieden van goede werkomstandigheden aan arbeidsmigranten en om een rechtvaardige prijs voor producten en diensten.

Dus je kan een mooi blauw hart op je facebook, twitter of blog plaatsen, maar je kan ook fair trade producten kopen en een faire prijs betalen voor het schoonmaken van je huis, het opknappen van je keuken of badkamer, je chinese take away of sexuele diensten.

It seems to be the hardest word..

Burgemeester Cohen heeft sorry gezegd. Het spijt hem dat het begrip dat hij heeft voor de situatie van de 7 'Ikea verdachten' onvoldoende naar buiten is gekomen. Hij zal op op korte termijn de 7 personen bezoeken, nazorg zal worden geregeld en als het nodig is worden schadevergoedingen verstrekt.

Maar zijn excuses biedt hij niet aan, dat zou hypocriet zijn. Immers, met het aanbieden van excuses zou hij aangeven dat hij verkeerd zou hebben gehandeld en beloven het nooit meer te doen.
Cohen hanteert een hele strikte uitleg van het begrip excuus, hij ziet het als een schuldbekentenis. Anderen, zoals de Nationale Ombudsman zijn van mening dat het prima mogelijk is om excuses te maken zonder daarmee schuld te bekennen.

Ik zit meer de op de laatste lijn. Het had de Burgemeester niet misstaan als hij eerder zijn medeleven had getoond. Dat had veel ook ongenoegen in de samenleving kunnen voorkomen. Uiteindelijk zijn volgens mij de erkenning van het leed dat mensen is overkomen en goede nazorg van meer betekenis dan het woord 'sorry', maar ik kan me voorstellen dat dat voor de betrokkenen anders ligt. Het is goed dat die erkennig er nu lijkt te zijn gekomen, maar het is wel een beetje laat.

De excuuskwestie, hoe belangrijk ook voor de betrokkenen, is maar één aspect van de gebeurtenissen van de afgelopen week. Er leek sprake van ernstige terreurdreiging, er zijn mensen op hardhandige wijze opgepakt en verhoord en, volgens de getuigenissen, zonder enige vorm van begeleiding weer vrijgelaten. Dat vraagt om een gedegen onderzoek. Niet alleen om er achter te komen of deze arrestaties rechtmatig waren en of de maatregelen proportineel en niet arbritair zijn ingezet, maar ook om lering te trekken. Burgemeester Cohen geeft aan dat hij bij een eventuele volgende terreurdreiging precies hetzelde zal handelen. Dat alert en snel moet worden gehandeld bij terreurdreiging staat buiten kijf, maar of dat precies op dezelfde manier moet gebeuren is de vraag. Terreurdreiging is een relatief nieuw fenomeen in Nederland waar we helaas rekening mee moeten houden. Speciale politieteams van de KLPD worden opgeleid en getraind om bij verdenkingen zo veilig mogelijk aanhoudingen te verrichten, volgens de uitgangspunten van proportionaliteit en subsidiariteit. Maar trainingen zijn niet 'the real thing'; tijdens de arrestatie van een terreurverdachte zijn zelfs de best opgeleide en getrainde personen ook maar mensen. Daarom is het belangrijk dat wordt onderzocht of het handelen volgens de richtlijnen is gebeurt, of grenzen zijn overschreden en of het ook anders had gekund. De uitkomsten van het onderzoek kunnen meer duidelijk scheppen over waar de grenzen liggen en aanleiding zijn om het draaiboek aan te passen.

Burgemeester Cohen zei tijdens een bijeenkomst in jongerencentrum Argan dat hij niet kan garanderen dat in de toekomst geen onschuldige mensen meer worden opgepakt. ''Ik heb een treurige mededeling: dat gaan we niet voorkomen. Ik vrees dat we er meer aan zullen moeten wennen.''

Helaas heeft hij daar heeft hij waarschijnlijk gelijk in en daarom is het cruciaal het handelen bij terreurdreiging telkens weer kritsch te evalueren en daar lering uit te trekken. Juist omdat we niet kunnen voorkomen dat in de toekomst onschuldige mensen als terreurverdachten worden gearresteerd zijn we verplicht er alles aan te doen om burgerrechten te beschermen.