Stoken voor de mussen, de buitenlucht of voor onze lieve heer zoals mijn moeder zaliger het noemde als ik de buitendeur weer eens niet achter me dicht deed. Hoe je het ook noemt, buiten de kachel aanzetten is pure energieverspilling. Het is dan ook op zijn zachtst gezegd vreemd dat het college heeft besloten om terrasverwarming het hele jaar in de hele stad toe te staan. Dit besluit staat haaks op de ambitie die Amsterdam heeft om één van meest gastvrije en duurzaamste steden van Europa te zijn en te blijven. Vanuit die ambitie had het het college gesierd als het in reactie op de uitspraak van de Raad van State dat terrasverwarming op grond van milieuwetgeving niet kan worden verboden, een ontmoedigingsbeleid had ingezet.
Het college denkt de milieuschade te kunnen beperken door een convenant af te sluiten met Horeca Nederland waarin wordt vastgelegd dat ondernemers de minst milieuonvriendelijke kachels zullen gebruiken en geld storten in het klimaatcompensatiefonds. Dat klinkt aardig, maar uit de evaluatie van de pilot terrasverwarming in de stadsdelen Zuid en Centrum blijkt dat veel kroegbazen nog vrolijk stookten met elektrische kachels en dat er zeggen en schrijven nul euro is gecompenseerd. Handhaving op foute kachels bleek een te moeilijke opgave. Dat wordt dus nog wat als die energievreters straks in de hele stad hangen te branden. Het convenant is niet meer dan een doekje voor het bloeden. CO2 reductie behaal je niet door te compenseren, maar door geen energie te verspillen. Dat is les 1 in duurzaamheid.
Het is uitermate teleurstellend dat Amsterdam haar eigen duurzaamheidambitie zo verkwanselt. Een duurzame stad faciliteert geen energieverspilling. In een gastvrije stad kunnen bewoners en toeristen het hele jaar door op terrasjes zitten, onder een lekker warm rood I AMSTERDAM dekentje. Dat is ook nog eens reuze romantisch in de winterkoude.
